Potwory w ludzkim ciele

jak wiele zawdzięczamy Brygadzistom stojącym na straży naszego bezpieczeństwa?
lord Asellus Black opowiada o pracy brygadzistów

Praca jako łowca wilkołaków wydaje się pełna adrenaliny, emocji i pościgów. Jako piastujący takie stanowisko chciałbym na samym początku podkreślić, że wszelkie wyobrażenia o nieustających kłopotach i chwilach, w których nasze życie jest zagrożone, wcale nie są prawdziwe. Przynajmniej nie w ten sposób, w jaki wyobrażają sobie to inni czarodzieje.
Przed zgłębieniem tajemnic wiedzy o wilkołakach należy powiedzieć bardzo dużo o naszej profesji. To nie jest tak, że każdy czarodziej, który potrafi machnąć różdżką, z której wyleci jakieś ofensywne zaklęcie, może zostać łowcą. Żeby pracować na takim stanowisku, trzeba połączyć kilka znaczących czynników.

Pierwszą rzeczą jest nasz czas. Łowca wilkołaków nie zaczyna pracy w porannych godzinach, żeby równo jak w zegarku wyjść w godzinach popołudniowych. Problemem jest głównie to, czy jesteśmy w stanie poświęcić się niezapowiedzianego dnia o niezapowiedzianej godzinie po to, żeby udać się w odległe miejsce, które może być potencjalną kryjówką wilkołaka.
Drugim aspektem są z pewnością emocje. W tego typu pracy można często spotkać się z wyrzutami sumienia. Dlatego nie każdy utalentowany czarodziej o wysokich zdolnościach magicznych będzie zdolnym łowcą. Można gdybać, czy sumienie, którym się kierujemy, w ogóle ma rację bytu. Moim zdaniem - nie. Jeżeli pragnie się dobrze wykonać swoją pracę, należy być bezwzględnym. Nieważne, czy ofiarą okaże się niedawno przeistoczony w bestię wilkołak, kobieta w trakcie przemiany, a może bezbronny starzec. Powinno się pamiętać, co się robi i dlaczego.
Trzecią rzeczą, która z pewnością ma kluczowe znaczenie w tym trybie pracy, jest troska o własne życie. Można to streścić jednym słowem: odwaga. Nie liczą się umiejętności wyczarowywania potężnych zaklęć, które są wyjątkową ciężkie. Nie liczy się też posiadanie zdolności magicznych na nieprawdopodobnym poziomie. Należy wiedzieć, co zrobić i kiedy.

Powszechny obraz naszej pracy wydaje się czarodziejom bardzo dynamiczny. To wcale nie wygląda tak, że oddział łowców spędza daną ilość godzin w pokoju i po prostu czeka na wezwanie. Nasza praca składa się z wielu więcej elementów, które zazwyczaj nie są dostrzegane.
W głównej mierze nasz zawód opiera się na planowaniu. Każdy z łowców musi być konsekwentny, drobiazgowy i posiadać zdolności organizacyjne. W końcu to my przez całe miesiące obserwujemy zagrożenie, jakim są wilkołaki. Próbujemy się czegoś o nich dowiedzieć: kiedy się przemieniają, jaki prowadzą tryb życia. Podczas konfrontacji z bestią nie można dać się ponieść żywiołowi. To nie wygląda tak, że razem z partnerem teleportujemy się do groty i rozpoczynamy śmiercionośny pościg. Nikt z nas nie chce narażać swojego życia. Dlatego okazję "do wyjścia w teren" organizujemy z wyprzedzeniem.

Jednak jaki jest właściwie problem z wilkołakami? Można dojść do wniosku, że jeżeli namierzymy te monstra i zidentyfikujemy ich codzienną tożsamość, to wystarczy poddać je szczególnej opiece. Często słyszałem tego typu założenia. Pojawiały się pytania: dlaczego jesteśmy tacy nieludzcy?
Problemem jest to, że nad wilkołakiem nie można zapanować. Na nic zda się próba uspokojenia tej zgnilizny czarodziejskiego świata. Wilkołak to monstrum, które jest nieobliczalne. Czy warto narażać ludzi na to, żeby zostali ofiarami ataków szału? Nie jestem osobą empatyczną, ale dochodzę do wniosku, że w naszym świecie nie ma miejsca dla tego typu wynaturzeń.

Obrońcy praw wilkołaków - zanim zaczniecie kolejny raz wznosić swoje obronne hasła, odwiedźcie naszą kwaterę główną. Każdy z łowców widział tyle zła wyrządzonego przez te stworzenia, ile Państwo nie zobaczą przez całe życie. Niemożliwym jest, żeby istota ludzka, która za życia poznała właściwe wartości i normy, była zdolna do tego typu czynów. Mogę śmiało stwierdzić, że wilkołacza część umysłu znacznie wpływa na myślenie czarodzieja i wilkołak, nawet w swojej formie ludzkiej, jest nieobliczalny i powinno się go usunąć ze społeczeństwa.

Zdrajcy krwi są wśród nas

Jak rozpoznać zdrajcę?

Bale Adelaidy Nott nie tylko są ważnym punktem, w którym wręcz należy brać udział, by zaistnieć w życiu towarzyskim. Są niezmiernie istotne dzięki temu, kto na podobnych spotkaniach się pojawia. Nie uświadczy się tam bowiem żadnych mugolaków. Trzeba jednak pochylić się nad tym zagadnieniem nieco dłużej, wobec ostatnio coraz częstszych postaw tolerancji, a nawet przyjaźni wobec wszelkich szlam. Zatrważające jest to, jak ci, którzy powinni być filarem czystości, zapominają o swojej ważnej roli. Coraz częściej bowiem dostrzec można arystokratów zadających się z tymi, którzy nie powinni być do świata magii nigdy dopuszczeni. Nie chcę wymieniać tutaj nikogo po nazwisku. Dziwne jednak i dalece niepokojące jest towarzystwo, w jakim już od dawna obraca się część czystokrwistych. Spotkać ich można w towarzystwie szlam i to coraz częściej! Nie po to przecież powstał Skorowidz Czystości Krwi, by tak lekceważąco traktować równie poważną sprawę jak dostęp do magii dla tych, którzy na niego nie zasłużyli. Zdrajcy krwi są wśród nas i najwyższy czas zrobić z nimi porządek. Trzeba wiedzieć, jak oddzielić ziarno od plew, ponieważ sprawa staje się poważna.

1. Towarzystwo

Najprostszym sposobem, by rozpoznać zdrajcę krwi jest poznanie, w jakim towarzystwie się obraca. Naturalnie nie każde zetknięcie z mugolakiem oznacza, że mamy do czynienia z kimś, kto tak lekce sobie waży tradycję i dobre obyczaje. Należy rozróżnić dwie sytuacje - zawodowe i prywatne. W obu wystarczy wykonać prosty rachunek. Przez tydzień zbierać informację o tym, ile razy z mugolakami i z przedstawicielami czystej krwi widziała się dana osoba. Jeżeli mugolaków będzie więcej w pracy, trzeba koniecznie sprawdzić czy obserwowany delikwent nie próbuje spędzać swojego czasu w otoczeniu szlam. Poprawnym stosunkiem jest jeden mugolak na czterech czarodziejów. W życiu prywatnym stosunek zmienia się do jednej szlamy na dziesięciu czarodziejów. Każda wyższa wartość powinna nas już zaalarmować.

2. Nieobyczajne zachowanie

Wszelkie skrzywienia, jakim niewątpliwie jest chore żywienie sympatii dla mugolaków i tolerowanie ich w naszym świecie, idą w parze. Dlatego, jeśli mamy do czynienia z delikwentem oczywiście spaczonym w jednym aspekcie, spodziewać można się podobnych odchyleń w każdym innym. Z tego powodu, gdy podejrzewamy kogoś o chorobę psychiczną czy jakąkolwiek inną w obrzydliwy sposób wpływającą na obyczajność, możemy z dużym prawdopodobieństwem założyć, że czarodziej, z którym mamy do czynienia, jest szlamolubem.

3. Kolor włosów

Może się to wydawać dziwne, jednak badania naukowe pokazały, że przy sympatyzowaniu z mugolakami znaczną rolę odgrywają... rudzi. Nie od dziś wiadomo, że osobom z takim kolorem włosów nie należy ufać. Dziś, gdy nauka cały czas się rozwija, nasze obawy zostały zracjonalizowane. Rudzielce wzbudzają w prawdziwych czarodziejach obawę, bo ci podświadomie wyczuwają ich nienaturalne sympatie. Lubienie szlam jest przecież całkowicie wbrew naturze, prowadzi do rozrzedzania czarodziejskiej krwi i narodzin charłaków. Związek między tymi zjawiskami jest oczywisty i nie ma potrzeby go tutaj tłumaczyć.

4. Zdrowy sceptycyzm

Gdy mamy wątpliwości, dobrze jest zacząć rozmawiać po prostu o czystości krwi. Wspominać należy o metodach, nawet przez niektórych wiernych idei skorowidza, uważanych za kontrowersyjne. Można posunąć się do obrażania mugoli i mugolaków. Jeżeli nasz rozmówca będzie czuł się wyraźnie nieswojo albo spróbuje podjąć z nami dyskusję na temat co bardziej radykalnych środków, mamy do czynienia ze zdrajcą krwi. Najprawdopodobniej zapytany wprost zaprzeczy i zacznie powoływać się właśnie na zdrowy sceptycyzm, co pokazują liczne badania, bądź inne, podobne konstrukcje, które jedynie dobrze brzmią, w rzeczywistości będąc pustymi frazesami.

5. Zapach glonów

Szlamy wydzielają bardzo specyficzny zapach nieuchwytny jednak dla ludzkiego nosa. Wyłapują go jedynie koty i animagowie po transmutacji w kotowate stworzenie. To dzięki nim naukowcom udało się wyodrębnić dziwną woń, nazwaną zapachem glonów. Pachnie nią każdy nie-czarodziej, który używa magii. Ta, jako nienaturalna dla niego, zmienia jego organizm, powodując właśnie wydzielanie specyficznego zapachu. Od dłuższego przebywania w towarzystwie szlam, mogą zaśmierdnąć ubrania. Oczywiście, ludzki nos tego nie wyczuje. Wystarczy jednak obserwować zachowania kotów, najlepiej kugucharów. Będą unikały głaskania i przytulania przez osobę naznaczoną zapachem glonów. Woń ta bardzo nie podoba się tym zwierzętom. Dlatego, żeby ustrzec się zdrajców krwi w swoim domu, dobrze kupić sobie kota, który ochroni nas przed tymi najlepiej się kamuflującymi mącicielami i buntownikami przeciwko tradycji.

6. Zużyta różdżka

Każdy czarodziej wie, że o różdżkę się dba. Skąd ma o tym wiedzieć byle jaki mugol? Jak wiadomo, niemagiczni nie mogą zakupić różdżki. Żeby się w takową zaopatrzyć, muszą najpierw potrenować jej używanie. Powszechną praktyką wśród zdrajców krwi jest trenowanie mugoli, pożyczenie im własnych różdżek do szkolenia. Te narażone na kontakt z kimś niezdolnym do magii szybciej się zużywają. Widać to po ich wytartych rączkach, wyblakłym drewnie, drobnym pęknięciom. Są one również znacznie bardziej łamliwe. Dlatego, jeśli zdarzy się nam spotkać kogoś z niezadbaną różdżką może to wcale nie świadczyć o jego niskiej kulturze i braku szacunku do magii, ale o tym, że mamy do czynienia ze zdrajcą krwi.

Co robić ze zdrajcami?

Niestety Ministerstwo Magii nie podjęło żadnych kroków mających na celu zwalczenie zdrajców czy zmniejszenie ich ilości w czarodziejskim społeczeństwie. Dlatego to my, zwykli obywatele musimy zatroszczyć się o lepszy świat dla naszych dzieci. Kiedy będziemy mieć już pewność, że mamy do czynienia ze zdrajcą, należy zerwać z nim cały kontakt i poinformować wszystkich przyjaciół o odkryciu. Każdy jest w obowiązku położyć kres wszelakiej znajomości z takim osobnikiem. Musimy odmówić mu pomocy czy nawet możliwości przesiadywania w naszym lokalu, jeśli takowy prowadzimy. Zdrajcy wraz ze szlamami powinni znaleźć się na marginesie społeczeństwa. Jeżeli nie możemy walczyć z nimi prawem, pozbędziemy się ich ostracyzmem. Wyplenimy chwast, który zalągł się między nami przez wiele lat zbytniego pobłażania tym, którzy na dopuszczanie między nas mugolaków reagowali radością. Czas coś z tym zrobić, żeby nasze dzieci nie żyły w świecie pełnym brudu i smrodu. To od nas zależy, jak wyglądać będzie przyszłość, dlatego dawajmy wszystkim dobry przykład. Przez wyrzucanie ze społeczeństwa zdrajców, pozbędziemy się jedynego bastionu, który trzyma w naszym świecie szlamy. I wreszcie będziemy mogli żyć w prawdziwie czystym środowisku.

Przebudzenie krakena

Nagła śmierć Naupliusa Traversa

Zmarł Nauplius Travers, czarodziej stateczny, poważny, budzący szacunek, choć na starość głoszący niejasne, kontrowersyjne poglądy sugerujące, że ród Travers zamierza poprzeć mugolską sprawę. Sytuacja ta doprowadziła do konfliktów, rodziny utrzymujące dotąd sojusz z dziećmi morza domagali się wyjaśnień - nigdy ich nie otrzymali, pod krótką wodzą Naupliusa okręt Traversów ugrzązł na mieliźnie. Plotki rozpuszczane przez jego zwolenników a przeciwników najpoważniejszego kontrkandydata do przejęcia pieczy nad rodem sugerują, że okoliczności jego śmierci nie są jasne. Walczący Mag zapewnia, że nie jest to prawdą: ród Black osobiście przeprowadził sekcję zwłok starego czarodzieja i potwierdził, że przyczyną odejścia 56-latka była starość.

Wracając do kontrkandydata Naupliusa, jest to Koronos, jego młody bratanek. Objął władzę jako najmłodszy w historii, w wieku zaledwie 49 lat - i z pewnością poprowadzi okręt Traversów z entuzjazmem godnym młodego człowieka. Całe życie spędził na morzu - wypłynął jeszcze jako nastolatek, przemierzył świat wzdłuż i wszerz, a ostatnie lata stacjonował w pobliżu Trójkąta Bermudzkiego, gdzie bezkompromisowo rozprawiał się z mugolami łamiącymi w tamtym rejonie podstawowe zasady mugolsko-czarodziejskiego układu o tajności. Jego zasługi są nieopisane, więcej na ich temat będzie można przeczytać w specjalnym wydaniu Walczącego Maga poświęconym drodze Koronosa do objęcia władzy. A nie była ona łatwa, część rodziny sprzeciwiała się jego władzy - ta jednak podjęła słuszną decyzję o opuszczeniu kraju.

Niezwłocznie publikujemy deklarację lorda nestora - jej wartość w obliczu nadciągającego konfliktu jest i będzie nieoceniona.

Okręt Traversów znów na szerokich wodach

Ja, Koronos Travers, ubolewam nad błędami mojego poprzednika. Długie lata morskiej tradycji sprawiły, że byliśmy dotąd odseparowani od konfliktów targających Wielką Brytanią, niesłusznie i niepotrzebnie. Mamy siłę, nie mniejszą niż pozostałe rody, mamy zasoby i umiejętności, których nie posiada nikt inny. Nastroje się zaostrzają, a my nie pozostaniemy wobec nich obojętni. Nie obierzemy mugolskiej strony. Nie będziemy stać bezczynnie. Podróżując po świecie widziałem zbyt wiele zepsucia, prześladowania małych czarodziejów w Afryce, ostracyzm w Azji, podłość w Ameryce, nie dopuścimy do tego, by to samo uczynić z Europą. Staniemy do walki jako pierwsi i jako ostatni złożymy broń. Od zawsze chroniliśmy przed mugolami morza - od dziś chronić będziemy również lądu.
Nie przepraszam za błędy moich poprzedników - nie odpowiadam za nie. Niosę dziedzictwo pradziadów, którzy dawno ich wyklęli.

O szaleńcach

Gniewny esej Magnusa Rowle'a

Polityka jest brudna, a ci, którzy zajmują się nią bezpośrednio, mają ręce unurzane w tym brudzie po łokcie. Czarodzieje trzeźwo myślący (nieliczny odsetek spośród wszystkich magów, to bardzo przykre) zostali postawieni przez nią pod ścianą w sytuacji dokonanej, z jaką muszą zmagać się na swój własny sposób. O czym dokładnie mowa? O wszystkim. Działania Ministerstwa Magii obserwujemy jawnie, gdyż zakulisowe gry najwyraźniej wyszły już z mody, w kuluarach toczą się rozmowy o winie i kobietach, a urzędnicy wręcz chełpią się swymi pozornymi, drobnymi sukcesami, podając je ucieszonej publice na złotej tacy. Wybieg stosowany już w starożytności, kiedy to Zeus dał się nabrać na podstęp maluczkich (podjudzanych przez zdradzieckiego tytana Prometeusza, wprowadzamy więc nowe pojęcie, uznając go za archetyp zdrajcy własnej krwi), wybierając kości obleczone tłustą skórą. Wąskie patrzenie napytało biedy samym bogom, których błędów przecież nikt z nas – czarodziejów - nie ma zamiaru powielać. Społeczeństwu przychodzi uczyć się na potknięciach najwyższych, a i tak opornie krąży we mgle, przyjmując tłumaczenia, zaniechawszy odwetu. Zadowala się tymi ochłapami, rzuconymi między magów, lecz one już dawno przestały symbolizować ofiarę niedoskonałą: stały się kośćmi niezgody, siejąc zamęt i rozróżniając czarodziejską brać.
Podział straszliwy, niechętny żadnemu zdroworozsądkowemu głosowi, który pragnie jedności i wielkości rasy, budowanej na dwudziestu ośmiu kamieniach węgielnych, gdyż przecież nikomu z nas, nie jest obojętny przyszły los Magicznej Wielkiej Brytanii. Patrzenie na jej destrukcję, na rozpad potęgi, wznoszonej latami to cios prosto w serce, zadany klingą, jaką sami na siebie naostrzyliśmy. Obosieczny miecz tnie bez litości i grzebie całą czarodziejską tradycję, zostawiając po sobie chaos i degrengoladę, w jakiej radośnie taplają się tylko parszywi zdrajcy, ucieszeni odwróceniem uwagi od prawdziwie ważnej kwestii, problemu kwitnącego szerzej, niż kiedykolwiek na żyznym gruncie nieudolności Ministerstwa Magii. Tajemniczy pierwszomajowy wybuch, Londyn zniszczony anomaliami, zbierającymi żniwo przy każdym, choćby najdrobniejszym użyciu magii, moc, która „objawiła się” wśród mugoli, jak ujęła to zahukana redakcja Proroka Codziennego, szereg śmierci i zmiany w kadrze Hogwartu: takimi sensacyjnymi nowinkami czarodziejski rząd tuszuje rozprzestrzeniającą się plagę szlam w oficjalnym obwieszczeniu. Rzucenie mięsa i mało konkretnych informacji, prędzej domysłów niż rzetelnych faktów sprytnie odciąga uwagę od wydarzeń ważnych, rzutujących na przyszłość i tworzącą się historię.

W ogólnym zamieszaniu umykają istotne pytania, które warto zadać na tym niepewnym gruncie, w jaki podstępem czarodzieje zostali wepchnięci. Uwrażliwieni na krzywdę, jakiej niegdyś doświadczyliśmy od mugoli obawiamy się o życie swoich i naszych najbliższych, lecz nie możemy pozostawać ślepcami; odżywiony cmentarz liczb, nazwisk i miejsc nigdy nie był interesujący. Powinien umrzeć na statystyczny rozstrój i dać przestrzeń do czujnego rozejrzenia się po zmarniałej ziemi. Szacując, radykalnych działaczy, gotowych publicznie przyznać, że szlamy nie są niczym innym, jak workiem obleczonym w ludzką skórę z grzechoczącymi w środku kośćmi, ocierającymi się o masę ze ścięgien, tłuszczu, krwi i innych wydzielin jest… za mało. A zarazki rozmnażają się szybciej niż czarodzieje, nie potrzebują do tego aranżowanych małżeństw i zalewają nas, odnosząc serię krótkich zwycięstw, zaszczepiając się wygodnie na nowym żywicielu i jątrząc między prawdziwymi magami z dziada-pradziada. Punkt krytyczny został osiągnięty, kiedy otworzono bramy getta i wpuszczono ich wśród nas, dopuszczając do jawnego zmieszania czystej krwi z rynsztokowym brudem. Póki żyli osobno, nie wadzili. Mogliśmy ich tolerować, niechętnie, ale jednak – znosić ich obecność. Teraz już za późno, by pozamykać wszystkie szlamy w kojcach z kolcami, rażące ładunkami elektrycznymi obróżki z numerem na ich szyjach to za mało, by należycie wytresować te zwierzęta. Ewidentnie wściekłe, bo czyż lata temu nie zdołały zarazić pierwszych Weasleyów, doprowadzając ich ród do upadku? Przykład książkowy, pierwszy z brzegu, lecz w każdej porządnej rodzinie może kryć się taka czarna owca, Weasley żerujący jak sęp i kupczący wartościami, starannie pielęgnowanymi przez lata, lecz możliwymi do zatracenia w ciągu jednej chwili. I w nich tkwi największa nienawiść, z jaką świecą oczami, dumnie wypinają pierś, bratają się z mugolami i ich czarcimi pomiotami, zapominając o swoim dziedzictwie i paktując z robactwem, brudząc się szlamem i przesiąkając smrodem przynoszonym z ludzkich, pozbawionych krztyny magii dzielnic. Odpowiednio traktowane szlamy nigdy nie miały głosu, nie buntowały się tak głośno, jak to dzieje się dziś: odpowiednio tresowane były gotowe lizać stopy swym czarodziejskim panom, bić czołem i składać dziękczynienie za dopuszczenie do tajników magii. Dopuszczone za blisko, spoufaliły się z czystą krwią – efekty przyszły zaś błyskawicznie, siejąc zgniłe nasiona żałosnej rewolucyjnej myśli, mającej postawić znak równości między szlamami a czarodziejami.
Poza tępieniem mugolaków w pień trzeba wyciąć wszystkich heretyków, tuczących poczucie wartości swoich maskotek. Nie ulega wątpliwości, iż są to szaleńcy, lecz pytanie brzmi: jak bardzo niebezpieczni? Do czego potrafią się posunąć i jak daleko zamierzają doprowadzić swoimi wzniosłymi ideałami? Gdzie postawią granicę? Czy postawią na szali życie czarodziejów, aby bronić egzystencji marnych szlam? Zarżnięcie najszlachetniejszych impulsów winno dokonać się w tej chwili i wyrwać wszelkie wątpliwości, hojnie okraszone wymówkami o podobieństwie i pokrewieństwie. Nie przyjmujmy na powrót synów marnotrawnych, nie zezwalajmy na gwałty dokonywane na naszej historii, nie tolerujmy powściągliwości wobec Judaszów własnej rasy. Nie umywajmy rąk – obojętność karmi zdrajców.